Sunrise and Sunsets

Blurry Red Sunset at Dasol Bay by JynMelgar

Sunrise by Karen Peterson

 

 





February 22, 2012

May mga pangyayari na parang nauulit lang. Maging ang mga emosyon at mga pinagdadaanan. Sinulat ko ito 7 taon na ang nakakalipas, hindi ko inakalang mauulit muli. Ako ulit ang bida, pero ibang mga character na ang aking nakasama. Sa totoo lang, mula noon, wala pa rin talaga akong nakasama sa panonood ng takipsilim. Siguro hindi ko pa nga talaga nakilala ang taong binabanggit ko na makakasama sa  habang buhay. Inakala ko lang na iyon na, hindi pa pala. Masyado lang akong nagmamarunong. Tuloy, masyado akong umasa at nasaktan. Nakalimutan ko nga sa haba ng panahon ang pagsusulat, dahil inakala ko na natagpuan ko ang matagal ko nang hinahanap. Sa haba ng panahon, unti lang ang mga ala-ala, pati mga pictures unti lang rin. Nakakalimutan nga rin, totoo marahil, na ang gamot sa pusong sugatan ay puso rin.

 

SUNSETS feb. 24, 2005

 

Sunset, sa tagalog dapithapon.

Scene 1:   Nakatayo ako sa veranda ng isang mataas na gusali. Natatanaw ko ang Manila Bay sa dako roon. Ibinulong mo sa akin. Hintayin mo ako at panoorin natin ang pamosong dapithapon sa Manila Bay. Naghintay ako, umalis ako sa may veranda. Naghintay ako na at di ko na tinignan ang oras. Hindi ko pinansin na tumatakbo ang bawat sandali. Hanggang dumating ka, at sinabi mong, "Halika at panoorin na natin ang paglubog ng araw".

            Ngunit huli na, lumubog na ang araw. Pareho nating di nasaliyan ang araw araw na pangitain na sa karamihan ay simpleng bagay na lamang. Oo nga, ordinaryo na lamang iyon, umiinog ang mundo, sunset's are usual occurrence. But one thing is, iyon lang ang pagkakataon na magkasama tayong mag-appreciate sa kalawakang nilikha ng Maykapal.

 

Scene 2: Sunset ulit, this time nasa beach ako. Nag-iisa, nangangarap na sana kasama kita sa oras na iyon. Ngayon ayaw ko nang palampasin ang pagkakataon na maski sa picture man lamang eh mapagkit sa aking isipan ang magandang paglubog ng araw. Ang lungkot kasi wala ka. Sabi ko sa aking sarili, darating din ang araw na makakasama din kita.

 

Sa hinaharap: Nawala ka sa buhay ko, pero ang dapithapon nandyan pa rin. Patuloy iinog ang mundo. Umiyak man ako, walang nakakaalam. Walang nakakakita, marahil hindi mo malalaman. Masakit man pero patuloy ang buhay.

Balang araw may isang magmamahal at mamahalin ko na makakasama sa bawat dapithapon. Hindi lang sa dapithapon, kundi sa bawat bukang liwayway, at sa bawat segundo ng aking buhay.  Patuloy akong aasa na balang araw makilala ko ang taong ito. Salamat sa dapithapon, pagkat sa pagsapit ng dilim, magbibigay ng liwanag di lang ang mga bituin kundi ang buwan. Mahaba man ang gabi, tama lang iyon para maipahinga ang pagal na kaisipan at katawan. Darating din ang bagong umaga.